Na skraju wioski, w miejscu, gdzie cienie lasu ściśle splatają się z blaskiem księżyca, wznosiło się ścieżka, która jak mawiano prowadziła do zaklętego drzewa. Owiane tajemnicą i mrokiem, zniechęcało mieszkańców do leśnych wędrówek. Mówiono, że ścieżka prowadzi za dnia przez las a w nocy wprost na polane gdzie rośnie Wieczne Drzewo, którego owoce obdarowują wiecznym życiem. Strzegł ich jednak Bies – demon leśny, pełen potęgi i przerażającego majestatu.
Bogumiła, młoda i śmiała dziewczyna z tejże osady, pragnęła zdobyć te magiczne owoce, by zyskać nieśmiertelność lub sprzedać je kupcom i żyć dostatnio. Mimo licznych ostrzeżeń wszystkich mieszkańców wioski, którzy opowiadali o niewyobrażalnych okropieństwach czekających na śmiałków, Bogumiłą postanowiła wyzwać los.
Pewnej burzliwej nocy, gdy wiatr uderzał w korony drzew niczym gniewne fale, Bogumiła mogła opuścić wioskę niezauważona. Wymknąwszy się na skraj lasu wkroczyła na zakazaną ścieżkę. W lesie burza ustała a po wielu godzinach marszu gdy księżyc jeszcze wisiał wysoko oświetlając jej kroki nieoczekiwanie na jej drodze stanął sam Bies. Przybrawszy postać starego, posępnego męża z żółtymi oczami, w których płonęło zło. „Zważ, Bogumiło,” rzekł z głębokim, smutnym głosem, „że ci, którzy dążą do mocy zaklętego drzewa, częściej znajdują zgubę, a nie zbawienie. Oto przyszłość, którą ci przynoszą owe owoce: samotność i wieczne cierpienie, rozłąka z bliskimi, zatracenie serca.”
Bogumiła, choć zatrwożona i przerażona widmem swojej przyszłości, którą ukazał jej Bies, nie dała za wygraną. Zacięta i zuchwała, zignorowała przestrogę demona i gdy tylko dotarła do drzewa sięgnęła po jego owoce. W mgnieniu oka jej ciało zaczęło przekształcać się – skóra zmieniła się w korę, a nogi wrosły w ziemię, wiążąc ją na wieki z Wiecznym Drzewem.
Bies, obserwując jej przemianę, westchnął ciężko, pełen żalu. Od tego dnia duch Bogumiły, spleciony z wiecznym drzewem, stał się żywą przestrogą dla każdego, kto poszukuje zakazanej wiedzy lub mocy. Szepty Bogumiły, roznoszone przez wiatr, nauczają pokory i szacunku dla tajemnic natury, przypominając o konsekwencjach, jakie niesie za sobą ludzka pycha i nieposkromiona ciekawość.